Τον Αύγουστο του 2020, και με τα μέτρα καταπολέμησης του COVID-19, να έχουν χαλαρώσει, αποφάσισα να ταξιδέψω στην Βαρσοβία για τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Η Ε.Ε. είχε ανοίξει και πάλι τις “τουριστικές πύλες” της και σιγά που θα έχανα την ευκαιρία να ταξιδέψω.

Πήρα λοιπόν την ταυτότητα μου, την ευρωπαϊκή κάρτα ασθένειας (για παν ενδεχόμενο) και γέμισα την κάρτα sim μου με δεδομένα που ήξερα ότι μπορώ ελεύθερα να χρησιμοποιήσω εντός της ένωσης. Όλα έδειχναν τέλεια και πολύ εύκολα έως τότε.

Πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο για να επιστρέψω πίσω στην Ελλάδα, ήρθα σε επαφή με ένα σπάνιο φαινόμενο. Το εισιτήριο μου δεν επιβεβαιωνόταν από το σύστημα του αεροδρομίου και έτσι η είσοδος στο αεροπλάνο δεν ήταν δυνατή. Ο Πολωνός υπάλληλος του αεροδρομίου με καθησύχασε, λέγοντας μου πως επειδή είμαι από χώρα της Ε.Ε. θα βρω γρήγορα τον δρόμο μου για την επιστροφή. Μάλιστα κάτι μου είπε για έναν ευρωπαϊκό κανονισμό για τους ταξιδιώτες που τότε δεν είχα ιδέα τι ήταν.

Ο Κανονισμός (ΕΚ) αριθμ. 261/2004 που αναφέρομαι, με βοήθησε προκειμένου να διεκδικήσω και εν τέλει να κερδίσω τα δικαιώματα μου έναντι της συγκεκριμένης συνθήκης. Πρόκειται για έναν ευρωπαϊκό νόμο που απαιτεί από τις αεροπορικές εταιρείες να αποζημιώνουν τους επιβάτες σε περιπτώσεις μακρών καθυστερήσεων, ματαιώσεων πτήσεων και άρνησης επιβίβασης.

Αυτή η περιπέτεια, δεν είναι παρά μόνο μια προσωπική εμπειρία. Αποτελεί όμως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως η Ε.Ε. είναι μέλος της ζωής κάθε πολίτη της ένωσης. Και στο παράδειγμα μου η Ε.Ε. με ακολουθούσε παντού.

Ταξίδεψα μόνο με την εθνική μου ταυτότητα μου είναι αποδεκτή σε όλα τα κράτη μέλη. Είχα δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλεια με την την ευρωπαϊκή κάρτα ασθένειας. Επικοινωνούσα ελεύθερα με την χώρα μου και ήμουν συνδεδεμένος στο ίντερνετ χωρίς καμία επιπλέον χρέωση. Και φυσικά, όταν έγινε η “στραβή” δικαιώθηκα. Εκτός της Ε.Ε. τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

“Χάρις την Ε.Ε. αγάπησα και ήρθα για σπουδές στην Ελλάδα”

Ο Wassiliji Burgstaller, είναι 25 ετών φοιτητής από την Γερμανία που ανακάλυψε την χώρα μας μέσω του προγράμματος DISCOVEREU και αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

“ Έμαθα τυχαία το πρόγραμμα DICOVEREU της Ε.Ε για νέους, και όντας ένας από τους τυχερούς γύρισα μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Εν τέλει, κατέληξα και στην Ελλάδα, όπου αποφάσισα και να επιστρέψω 4 χρόνια αργότερα ως φοιτητής, εκμεταλλευόμενος πρόγραμμα τους ERASMUS. Το πρόγραμμα με βοήθησε ώστε να βρω ευκολότερα σπίτι και να προσαρμοστώ στις ανάγκες της σχολής και της πόλης γενικότερα. Βρίσκομαι στην Αθήνα εδώ και κάποιους μήνες και το “χάος” της γραφειοκρατίας που φανταζόμουν ότι υπήρχε για όλο αυτό, έχει ελαχιστοποιηθεί προερχόμενος από χώρα της ένωσης. Ωστόσο, το ίδιο δεν ισχύει και για έναν συμφοιτητή μου από την Ασία που δυσκολεύεται σε πράγματα που εγώ βρίσκω έτοιμα μπροστά μου.”

Η ιστορία του Wassiliji διαφέρει κατά πολύ από την δική μου. Έχει διαφορετική αφετηρία, και γεγονότα που μοιάζουν να είναι τελείως σε άλλο πλαίσιο. Ωστόσο, όλα τα παραπάνω βρίσκονται κάτω από την “ομπρέλα” της Ε.Ε.. Της μιας και μοναδικής παγκοσμίως ένωσης που καλυτερεύει την ζωή των πολιτών της χρόνο με τον χρόνο.

Είναι εντυπωσιακό όμως αλλά και επικίνδυνο να θεωρούμε δεδομένα όλα αυτά τα “μικρά” νομοθετήματα, κάτι το… λογικό που υπάρχει παντού. Δεν είναι όμως. Και δεν υπάρχει πουθενά.

Πρέπει να προστατέψουμε λοιπόν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δηλαδή την ζωή μας, τα δικαιώματα μας, τις αξίες μας και τις κατακτήσεις ετών. Στις Ευρωεκλογές του 2024, 27 χώρες και 448,4 εκατομμύρια πολίτες χρησιμοποιήσουμε την δύναμη μας. Χρησιμοποιήσουμε την ψήφο μας.

Νικόλαος Λούρδας

Αθήνα, Δεκέμβριος 2023